Kendime Değer Verme Günü

Herkese merhaba,

Sabah kahvaltıda eşimle bugün neler yapacağıma dair konuşurken çok işimin olduğundan, günün yetmeyeceğinden yakınıyordum. O da bana kısa bir program yaptı; kabaca şunu yaparsın saat şu olur, sonra buna geçersin gibi...

Kendisini yolcu ettikten sonra şöyle bir düşündüm de hiç durmadan iş yapıyorum. Yapacağım şey temizlikse bir saniye bile koltuğa oturup dinlenmiyorum mesela o iş bitene kadar... Ya da bitirmem gereken bir oyuncak varsa o bitene kadar yatmak istemiyorum.. gibi. Sanırım bu huyumu annemden aldım. Onun da hiç durması yoktur; ama akşam olunca da halıya boylu boyunca uzanır. (Sırt ağrılarına iyi geldiğini söylüyor.. Ben henüz denemedim :))

                

Bunları düşünürken dedim ki "Tülin, bugün biraz yavaşlamayı dene. Zevk alarak iş yap."  Mutfağı toplayıp akşam için ocağa yemeği koydum. O pişerken yatak odasını toplayıp tekrar mutfağa yöneldim. Mesela normalde o yemek pişene kadar başından ayrılmazdım. Sonra uzun süredir ara verdiğim ekmek yapımına başladım. Hamuru karıştırıp kabında mayalandırırken kahvemi yaptım. Normal şartlarda biraz dinleneyim diye televizyon karşısına oturup elimde telefon instagramda zaman öldürürdüm; ama bugün kahvemi müzik eşliğinde içtim.

            

Ben yazımı yazmak için bilgisayarın başına geçtiğimde gök gürültüsü de bana eşlik etti. Kim bilir belki yağmur eşliğinde de çay içerim öğleden sonra kitabımı okurken.. :) 

Bu yavaşlama ruhuma iyi geldi.. Kendime söz; "slow city" olayını "slow Tuly" olarak değiştiriyorum.

Sevgiler...